Ortasında dere akan resimler çizerdik hep çocukluğumuzda, oysa o bizim hayalimiz değil gerçeğimizdi. Hayal ile gerçek iç içe geçmişti ama farkında değildik belki de.
Hemen hemen herkesin hayali olan yerden birgün ayrılacağız diye uğraştık çoğumuz ve ayrıldık. Yüksek yüksek binalarda oturup, araba gürültülerinin arasında bir ömür sürmeyi mi düşlüyorduk çocukluğumuzda; bu muydu bizi mutlu edecek şey?
Çantalarımızdan kuru ekmeklerimizi çıkarıp, bir çimenliğin üstünde, dere sesi eşliğinde lokmalarımızı yutarken yaşamışız belki de en mutlu ve güzel anlarımızı ve dahi anılarımızı; gurbetlerde bizi özleyen bir babamız, evde sıcak kuzenisini biz gidince üşürüz diye hiç söndürmeyen bir annemiz varken.
Hayatımızın en çileli dönemlerinin, ortasından dere akan küçücük yerlerimizde yaşarken geçtiğini düşünürdük ama belki madden olmasa da manen en güzel yıllarımızmış meğer yaşadığımız. O zaman sahip olmak için uğraştığımız şeylere bugün sahibiz ama bugün o terkettiğimiz şeylerin peşine düşmek için can atıyoruz. Ama ne giden zaman geri geliyor, ne de gidenler dönebiliyor geri.
Ah, ah...
(Fotoğraf bana aittir)
