İzmir’de bir meslek lisesinde, gençlerin öğretmenleri karşısında bağıra bağıra dans edip tik tok için video çeşmelerini siz de izlediniz değil mi?
Öncelikle o video, bütün Türkiye’de değişik platformlardan belki milyonlarca kez izlendi. O çocukların amacı da zaten bu değil miydi? Çoğu kişi videoyu “eleştiri” mahiyetinde paylaştıysa da askında maksatlarına hizmet ettiler. Niye videoyu çekmişti “öğrenciler”; gündeme gelmek ve “tıklanmak” için…
İkinci husus, bu olayın Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinde gerçekleşmiş olması aslında gençlerin ahlaki değerlere bakış açısını özetliyor, başka bir ders seçemezler miydi mesela, bir sürü “meslek” dersleri var.
Videonun yayılması, orada kendi boyunca çocuklara güç yetiremeyen genç öğretmenimizin şahsında, öğretmenlik mesleğinin geldiği noktayı özetliyor aslında; düşürüldüğümüz durumu, toplumun gözümdeki değeri…
Önünde, ehemmiyetinden dolayı “ milli” olan iki bakanlıktan biririnin artık kökünden değişim geçirmesi şarttır evet ama aslında mevcut durumda yapılması gereken şey; çocukların ve gençlerin eğitilebilmesi için engellerin ortadan kaldırılması ve eğitimin eğitimcilete bırakılması; “ paydaş” dediğimiz kesimlerin yerlerini bilmesi ve okullardaki didiplin yönetmeliklerinin yeniden düzenlenmesidir.
Bugün ne idarecilerin ne de öğretmenlerin elinde koz olarak kullanabilecekleri veya önleyici olarak ileri sürebilecekleri bir argümanları veya yönetmelikleri vardır, varsa da önleyicilikten uzaktır. Eğitenediğimiz ve bize zorluk çıkaran öğrencilerimiz için yapabildiğimiz tek şey, onların uslu durmaları, dersin işlenişini bozmamaları, arkadaşlarına karşı davranışlarına dikkat etmekeri veya ders çalışmaları için ikna etmeye çalışmaktır; hatta çok samimi söylüyorum bunun için bazen çocuklara yalvardığımız bile oluyor çünkü aile dahil hiçkimse söz geçiremiyor onlara; ailedeki eğitim yanlış çünkü.
Çocuk yetiştirirken yapılan hatalar, okul çağında yanlışlar yumağı olarak karşımıza çıkıyor ve gitgide işin içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Öyle zaman oluyor ki, aileleri bazı şeylere ikna etmek için uğraşıyoruz çünkü çocuklarını-haşa- tapılacak mertebeye getirmiş veliler var, onlar için söyleyeceğimiz hiçbir şeyi kabul etmiyorlar. Çocuklar kral/ prens veya kraliçe/ prenses veliler ise onlara hizmet eden köleler hatta kölecikler. Ebeveynler ile çocukların rolleri yer değiştirmiş; ebeveynler çocukları değil, çocuklar ebeveynleri yönetir ve yönlendirir olmuş.
Eğitimin gerektirdiği, mevcut kuralları uyguladığınız zaman ise hemen veli şikayet mekanizmasını harekete geçiriyor; kimsenin haberi olmadan CİMER’e yazıyor veya Milli Eğitime giderek direk şikayet ediyor. İş oralara varınca zaten senin neyi niçin yaptığının, ne dediğinin, tavırlarının sebebinin bir önemi kalmıyor.
Elbetteki çok aykırı durumlardaki şikayetlerden bahsetmiyorum ama sadece çocukları kendi kurdukları tahtlarından indiriliyor diye şikayetçi olmak eğitimi daha da açmaz bir durumuma getiriyor.
Peki ne yapacağız?
Öğretmenlerin, vatanın geleceğini emanet edeceği gençleri yetiştirme gayretindeki insanlar olduğu unutulmamalı, herkesin konumunu ve mesafesini bilmesi elzem bu açıdan. Kanunlar ve yönetmelikler, eğitimciye yolu kolaylamalı, zorlaştırmamalı. Eğitimin içine çekilen paydaşlar biraz dışına çıkarılmalı bir sınır çekilmeli. Veli, öğretmenin önünde değil yanında hatta arkasında olmalı.
Çocuk eğitme tarzları gözden geçirilmeli ve gelebeksel Türk aile midelinin eğitim tarzına geçilmeli çünkü batıdan kopyalayıp yapıştırdığımız bu yeni model bünyemize uymuyor; her milletin kendine has eğitim modeli olmalı ve bu bebeklikten başlar, biz önce terkettiğimiz bu modele geri dönmeliyiz. Ancak öyle yaparsak saygıyı ve saygınlığı yeniden kazanırız, yoksa hepimiz bir köy kuyunun içinde debelenip dururuz.
Acı ama gerçeğimiz ne yazık ki bu…
Selam ile…
