Çanakkale, ne kadar kahramanlık destanıysa bir o kadar da acının ve hüznün destanıdır. Aşağıdaki anıda , bunun sadece küçük bir örneğini okuyacaksınız.
Bu yordu vatan kılmak için canını ortaya koyan bütün şehitlerimize ve onlardan haber alamadığı için yolları ve kapıları gözleyen içileri buruk rahmet i rahmana kavuşan bütün sevenlerinin ruhları şad olsun. İnşallah hepsi cennet i alada bir araya gelmiştir. .
*******
Balıkesir’de Ali Sururi İlkokulu karşısındaki boşlukta, eski ayakkabı tamircisi, kır, pala bıyıklı bir ihtiyar olan Cevdet (Alkalp) dede vardı. Bir akşamüstü konu Çanakkale’ye gelince ağlamaya başladı. Ve devam etti:
“Rahmetli babam Hafız Ali, Çanakkale’de şehit düştüğünde, anamın karnında yedi aylıkmışım. Onu hiç tanımadım. Bir fotoğrafı bile yoktu.
O günler çok zor günlerdi. Seferberliğin sıkıntıları, kuvayi milliye zamanı, işgal yılları, yokluk, sıkıntı… Çocukluğumuz hep ekmek peşinde, sıkıntıyla geçti.
Ama anam, benim çocukluğumdan itibaren her sokağa çıkışta, her nereye giderse yanıma gelir ve:
– Oğlum ben pazara gidiyorum. Baban gelirse beni hemen çağır ha..!
– Ben teyzenlere gidiyorum. Baban gelirse beni hemen çağır ha..!
– Ben komşulara gidiyorum. Baban gelirse beni hemen çağır ha..! derdi.
Anam, babamı bekledi durdu.
Büyüdüm, dükkân açtım.
Annem yine her bir yere gidişte dükkâna gelir, gideceği yeri söyler ve “Baban gelirse beni çağır ha..!” diye tembih ederdi.
Aradan yıllar geçti.
Anacığım ihtiyarladı. Artık değnekle ancak yürüyebiliyordu. Dışarı çıktığı her gün, dükkanıma gelir ve “Baban gelirse beni hemen çağır ha..!” diye tembihlerdi.
Günü geldi ağırlaştı.
Ölüm döşeğinde bizimle helalleşti.
“Bana iyi baktınız, hakkınızı helal edin” dedi.
Yavaşça bana döndü ve :
“Baban gelirse ona: ‘Annem hep seni bekledi’ de, olur mu?” dedi.
Sonra birden irkilerek doğruldu, kapıya doğru gülümseyerek baktı ve ruhunu o şekilde Rahmet i Rahmana teslim etti.
Alıntı
(Cevdet Alkalp’le Röportaj Yapan Kişi Araştırmacı Yazar ve Bursa Çınar Anadolu Lisesi Coğrafya Öğretmeni Mustafa Doğru)
