Anne

Karnında ve koynunda uyuduğumuz tek varlık, ağzımızdan çıkan ilk kelimedir anne.

Ayakları altında cennet olan, toprağı ana yapandır anne.

Türk'ün ebedi yurdunun adı, Mehmet'inin anası, Ayşe'sinin balasıdır anne.

Aynı çatı altında yaşayanları aile, çatıyı yuva yapandır anne.
 
"Yağmur bitince şemsiye yük olurmuşya insana" 

Maalesef bir çoğumuz bilememekte annesinin kıymetini.

Anlamamakta  onu, hatta hor görmekte zaman zaman.

Bilmez mi ki bir gün annesinin toprağı ile konuşacağını ve o topraktan ses gelmeyeceğini?

Annenin karşılıksız sevginin timsali, başa taç; her derde ilaç olduğunu.

Düşünmez mi ki annesinin geçtiği yollardan geçerek onun olduğu yere geleceğini?

Bilmez mi, dünyanın bir sahne ve bu sahnede rollerin aynı, sadece repliklerin farklı olduğunu?

"Şu garip halimden bilen şiveli nazlı,
göynüm hep seni arıyor, neredesin sen?"  diye hasretle sesleniyor Neşet Ertaş annesine.

Hasretine düşmeden bilelim annelerimizin kıymetini. 

 Sağlıcakla kalın...